Mothering, substance use disorders and intergenerational trauma transmission : an attachment-based perspective

Background: A growing body of research underlines that interpersonal trauma in childhood leads to heightened susceptibility for substance use disorders (SUDs) in later life. Little research has been conducted on parenting experiences of mothers in recovery from substance use, taking into account their own upbringing as a child and the potential aftermath of interpersonal childhood trauma. Methods: Through in-depth qualitative interviews, 23 mothers with SUDs reflected on parenting experiences and parent-child bonding, related to both their children and parents. Interviews were transcribed verbatim and data were analyzed adopting thematic analysis. Results: Throughout the narratives, consequences of trauma on mothers' sense of self and its subsequent impact on parenting arose as salient themes. Five latent mechanisms of intergenerational trauma transmission were identified: 1) early interpersonal childhood trauma experiences in mothers; 2) trauma as a precursor of substance use; 3) substance use as a (self-fooling) enabler of parental functioning; 4) continued substance use impacting parental functioning; and 5) dysfunctional parental functioning and its relational impact upon offspring. Discussion: Findings suggest disruptive attachment can increase the vulnerability for SUDs on the one hand, but can be an expression of underlying trauma on the other, hence serving as a covert mechanism by which trauma can be transmitted across generations. Results indicate the need for preventive, attachment-based and trauma-sensitive interventions targeted at disruptive intergenerational patterns

The human prerogative: a critical analysis of evidence-based and other paradigms of care in substance abuse treatment

Present-day substance abuse treatment is characterized by a compelling demand for applying evidence-based interventions. Vehement discussions between policymakers, practitioners and researchers illustrate this clash of differing paradigms. The aim of this article is to situate evidence-based practice among the leading paradigms of care and to elucidate its implicit assumptions and potential implications. Evidence-based practice is inherent in the empirical-analytical paradigm of care and science, founded upon randomized and controlled studies. This paradigm is compared with the phenomenological-existential and the critical post-structural paradigm, which focus on elaborating the human potential and exploring individuals' subjective interpretations, and on criticizing social inequalities and striving for compliance with human rights, respectively. Evidence-based practice and the methodological rigidity in each paradigm are analyzed critically. We conclude that through the dialectical integration of these diverse approaches, evidence, existence/humanism and social emancipation can be combined for the benefit of the human prerogative of care

De Schone en het Beest : persoonlijk herstel binnen een forensische context

De afgelopen decennia wordt het medisch-psychiatrische referentiekader steeds meer uitgedaagd en bekritiseerd omdat dit kader eerder de beperking/het probleem dan de persoon achter het label belicht en omdat bepaalde diagnoses leiden tot stigma en discriminatie (Williams & Heslop, 2005). Een discours dat hierop de afgelopen jaren internationaal een antwoord biedt, is de herstelbenadering (Le Boutillier, Leamy, Bird, Davidson, Williams & Slade, 2011; Amering & Schmolke, 2009). De herstelbeweging kent haar oorsprong in de groeiende aandacht voor psychosociale ondersteuning binnen de psychiatrische rehabilitatie en in de opmars van patiëntenverenigingen in de jaren ’60 en ’70 (Pouncey & Lukens, 2010). Recent wordt deze benadering ingezet om personen met een psychiatrische problematiek een stem te geven en gericht te ondersteunen (Oades, Deane, Crowe, Lambert, Kavanagh & Lloyd, 2005; Slade, 2010). We onderzochten de mogelijkheden van dit nieuwe discours binnen een forensische context

Features and challenges of alcohol abuse treatment in Uganda

Although alcoholic beverages have existed for long in traditional societies in Africa, across the continent, recent studies that categorize the majority of drinkers to be among those with risky drinking patterns depict rampant alcohol abuse. This paper reviews various reports on alcohol misuse in the sub-Saharan Africa (SSA) in general and highlights negative alcohol related consequences in Uganda. The article further describes approach, components and setting of alcohol abuse treatment. The authors highlight the role of AA in shaping treatment and notes dominancy of the Minnesota model which combines the 12 steps program with pharmacological and psychosocial approaches. The Hazelden based strategy emphasises abstinence from all mood altering drugs in the residential setting and professional set up although the mainstream health facilities do not provide more than detoxification. Nevertheless, the implementation of treatment in Uganda appears to be a ‘cut and paste’ of the American model without prior research which challenges application in the local context. Challenges of the Minnesota model not withstanding treatment providers are faced with inadequate skills and facilities rendering them unable to meet the ever increasing demand. Research into culturally adopted treatment intervention strategies is necessary to enhance the effectiveness and treatment of alcohol abuse in Uganda.Keywords: Alcohol abuse, addiction treatment, Uganda, alcohol dependence, sub-Saharan Afric

Kwalitatieve evaluatie van 10 jaar zorgcoördinatie en case management in de Oost-Vlaamse drughulpverlening: een rondvraag bij hulpverleners en cliënten

Sinds 10 jaar wordt door de Provincie Oost-Vlaanderen – in samenwerking met het provinciaal overlegplatform geestelijke gezondheidszorg (PopovGGZ) en alle betrokken voorzieningen – geïnvesteerd in zorgvernieuwing, coördinatie en afstemming van de zorg in de drughulpverlening. Dit heeft naast heel wat ‘onzichtbare’ realisaties (bv. grotere bekendheid van het zorgaanbod, de intakeprocedure en werkwijze van andere voorzieningen, betere samenwerking tussen voorzieningen als gevolg van meer (informele) contactmomenten), ook tot een aantal duidelijk tastbare resultaten geleid. Het betreft onder meer de oprichting van een netwerkcomité middelenmisbruik, de aanstelling van een zorgcoördinator, de uitbouw van een case managementteam en de organisatie van een driewekelijks cliëntenoverleg. Met name deze laatste twee realisaties komen in voorliggend onderzoeksrapport uitgebreid aan bod. We doen dit in de eerste plaats door de direct betrokkenen (cliënten, hulpverleners en verantwoordelijken) zelf aan het woord te laten. De bevindingen van onze kwalitatieve evaluatie worden afzonderlijk besproken met betrekking tot het cliëntenoverleg en case management. Vooreerst worden beide werkvormen beschreven en worden enkele cijfergegevens meegegeven over de interventie in kwestie. Daarna volgt een beknopte bespreking van de gevolgde methodologie. Bij de rapportage van de onderzoeksresultaten wordt een onderscheid gemaakt tussen de bevindingen van hulpverleners over het cliëntenoverleg, de visie van cliënten over case management en het perspectief van case managers en projectverantwoordelijken over deze laatste interventie. We sluiten af met een aantal globale conclusies en aanbevelingen voor de toekomstige praktijk, die we terugbrachten tot tien concrete suggesties ter optimalisatie van het cliëntenoverleg en het case management. In tegenstelling tot eerdere publicaties beroepen we ons in dit onderzoeksrapport slechts in beperkte mate op de literatuur. In voorliggend rapport wilden we vooral het ‘insider’-perspectief laten primeren en voor meer theoretische beschouwingen verwijzen we dan ook naar eerdere publicaties (cf. Vanderplasschen, 2004)